کرونا بازار رژ لب را کساد کرد - وبسایت دانشجویی

به گزارش خبرنگاران، روزنامه ایران در ادامه نوشت: نرگس، فروشنده لوازم آرایش در یکی از فروشگاه های عظیم تهران از این روزها می گوید: اول کرونا و زمان قرنطینه که خب بسته بودیم. وقتی اجازه بازگشایی دادند، روزهای اول مردم با ترس می آمدند. حتی می ترسیدند عطر بو نمایند یا لوازم آرایش را روی پوستشان تست نمایند. بعضی ها هم البته خیلی حالت ذوق زدگی داشتند از اینکه دوباره می توانند برای خرید به فروشگاه بیایند. مدتی که گذشت اوضاع کمی عادی شد. این مال زمانی است که کرونا فروکش نموده و آمار ابتلا پایین آمده بود. مردم با ماسک می آمدند و خریدشان را می کردند و فروشگاه هم تقریباً مثل قبل شلوغ بود. الان ولی مدتی است که دوباره خلوت شده. هم به خاطر کروناست و هم اینکه جنس کم شده و واردات هم نداریم و مجموعه محصولات آرایشی وارداتی هم خیلی ناقص است. وقتی مشتری می آید و چندبار سراغ یک جنسی را می گیرد و می بیند نداریم، معلوم است که دیگر نمی آید. ما هم نمی توانیم دروغ بگوییم که منتظر باشد تا آن جنس را بیاوریم. صادقانه می گوییم که دیگر وارد نمی گردد.

علی صابری از دیگر فروشندگان لوازم آرایشی و بهداشتی هم در این باره می گوید: شرایط مالی مردم خوب نیست و مسلماً در این شرایط لوازم آرایش جزو اولویت شان نیست و اگر تا قبل کسانی حتی برای تفنن چنین خریدهایی می کردند، دیگر سراغش نمی فرایند. الان قیمت لوازم آرایشی حداقل 20 درصد افزایش پیدا نموده و همین هم عاملی است برای کسادی این بازار. بعضی از مغازه دارها در این صنف حتی شنیده ام که تغییر شغل داده اند. واردات را هم که ممنوع نموده اند. از طرفی مشابه داخلی برای همه اجناس وجود ندارد و همین هم قاچاق را زیاد می نماید. به هرحال هرچقدر بگوییم لوازم آرایشی ضروری نیست اما نمی توانیم مردم را به کل از مصرف آن منع کنیم.

استندهای خلوت لوازم آرایش در فروشگاه ها، مشتری ها را به خرید ترغیب نمی نماید. از طرفی کرونا هم هست و دیگر مثل قبل بساط مهمانی و عروسی برپا نیست.

وقتی کسی جایی نمی رود، چرا باید مثل قبل لوازم آرایش بخرد؟! قبلاً که عروسی ها بود فروش هم زیاد بود. به هرحال هر خانمی که اهل آرایش کردن هم نبود، این جور مواقع برای خودش چند تکه لوازم می خرید. علاوه برآن خود خریدهای عروسی هم بود که الان آن هم کم شده. یا اینکه خیلی ها برای کادو دادن لوازم آرایش می خریدند که با توجه به اینکه مراسم و مهمانی برگزار نمی گردد، دیگر برای این مورد هم خیلی مراجعه نمی نمایند. ضمناًً بحث قیمت هم هست. شما یک دانه رژ لب معمولی بخواهید بخرید 150 تا 200 هزار تومان قیمت دارد که تازه به چشم هم نمی آید. قبلاً با همین مبلغ می شد حداقل سه تکه لوازم خرید.

این را مرجان سمایی، فروشنده لوازم آرایش می گوید. او از بیکاری بعضی همکارانش می گوید که بعد از کرونا رخ داده و دلیلش هم کسادی بازار است و اینکه دیگر به آن تعداد فروشنده نیازی نیست.

عمده فروشان لوازم آرایش هم حرف های مشابهی می زنند. از آن جمله عبدالرضا قهرمان است که سال هاست در کار پخش لوازم آرایشی است. از دو سال پیش واردات لوازم آرایش به دلیل لوکس بودن آن ممنوع شد. خب گفتند دلیلش این است که سلامت زنان را به خطر می اندازد و آنها به خاطر تبلیغات ماهواره ای سراغ خرید و مصرف بیشتر می فرایند. حتی اگر اینطور باشد هم با ممنوعیت مشکل حل نمی گردد. کسی که دنبال چیزی باشد بالاخره پیدایش می نماید. چرا نمی گویند که این کار قاچاق را زیاد نموده؟ همین کولبرها را ببینید از مرز چقدر لوازم آرایش رد می نمایند. قبلاً هم بوده اما حالا بیشتر شده. از طرفی باید کارگاه های غیرمجاز فراوری لوازم آرایش را هم در نظر گرفت. الان به اسم فراوری داخلی دیگر هرکسی هرکاری دلش می خواهد می نماید. طرف در یک کارگاه زیرپله ای معلوم نیست با چه موادی لاک ناخن فراوری می نماید و یک مارک ایرانی می چسباند رویش و می گوید فراوری داخلی با افتخار. فراوری داخل هم قانون و ضابطه ای دارد. این طور نیست که هرکس هرچه دلش خواست فراوری کند و به اسم محصول ایرانی به مردم بفروشد. متأسفانه این موارد زیاد است و خیلی هم نظارتی روی آن نیست.

چون اولویت خرید قشر زیادی با قیمت کم است، محصولات ارزان بی کیفیت هوادار پیدا نموده اند درحالی که چنین محصولاتی مستقیم با سلامت مردم ارتباط دارند. نرم نماینده آلمانی که 21 هزار تومان قیمت داشت، الان شده 120 هزار تومان. طرف همین جا پر می نماید و می فروشد 40 هزار تومان. مشتری هم فکر می نماید ارزان خریده. ما الان بیشتر لوازم آرایشی ترک پخش می کنیم که قیمتش مناسبتر است. لوازم آرایش ایرانی می توانم بگویم اگر هم داریم، خیلی محدود است و شامل همه محصولات نیست، چیزهایی در حد کرم پودر و کانسیلر در ایران فراوری می گردد و کیفیتش هم بد نیست اما از لحاظ محصولات دیگر ضعیف هستیم.

برای مشتری ها دل و دماغی نمانده که خرید نمایند. کرونا که آمد، حوصله خیلی کارها دیگر باقی نماند. الان که به ندرت از خانه بیرون می روم احساس می کنم اینکه لوازم آرایش بخرم، پول دور ریختن است. فقط هم لوازم آرایش نیست. قبلاً هرجا رد می شدم یک شال یا روسری خوشم می آمد برای خودم می گرفتم اما وقتی بیرون نمی روم، برای چه خرید کنم؟ بیرون هم که می رویم زیر ماسک اصلاً آرایش کردن ندارد. یک رژلب بزنی به همه جا پخش می گردد. البته این را هم بگویم که برای خود من تجربه بدی نبوده. هم می بینم پول کمتری صرف خرید این چیزها می کنم و هم اینکه پوستم سالم تر شده. راستش را بخواهید خود من از جمله کسانی بودم که به اصطلاح تا سر کوچه هم می خواستم بروم، باید آرایش می کردم ولی الان مدتی است این کار را نمی کنم و عادت نموده ام. می بینم زیاد هم بد نیست.

زن جوان این را می گوید و ادامه می دهد: از طرفی به خاطر گرانی، احتمال اینکه جنس تقلبی بخریم بیشتر شده و این هم باعث می گردد رغبتی به خرید نشان ندهیم.

عطیه، فروشنده لوازم آرایش در مترو هم این روزها از کار راضی نیست. دختر لاغراندامی است که او را در واگن قطار می بینم. اسمش را یکی از همکارهایش که انگار مدتی است او را ندیده، صدا می زند. با هم احوالپرسی می نمایند. بعد از آن عطیه به روال همواره آغاز می نماید به معرفی اجناسش: خانم ها ریمل ضدآب دارم، جنس عالی در دو رنگ مشکی و سرمه ای. خط چشم کوزه ای و ماژیکی، هرکه برده راضی بوده. مداد چشم گربه ای، بکش و خوشگل شو! دو تا دختر به خرید تمایل نشان می دهند. عطیه خط چشم ها را نشان شان می دهد. رژ لب دیگر در بساطش نیست چون می گوید کسی رژ نمی برد. همه دنبال خط چشم و ریمل اند چون فقط آرایش چشم است که از زیر ماسک دیده می گردد.