عکس متفاوت یگان ویژه با یک زن در اوج ناآرامی ها ، ماموران یگان ویژه چه برخوردی با زن دستفروش داشتند؟ - وبسایت دانشجویی

به گزارش خبرنگاران، خانم دستفروش با اشاره به نیروهای یگان ویژه ای که دور میدان مستقر شده اند، می گوید: خدا رو شکر اینها هستن وگرنه برخی ها که این روزها همه جا رو به آشوب کشیدن، روزگار ما رو سیاه می کردن. به خودشان هم گفتم. روزی که همه جا شلوغ شده بود، سمت این نیروها رفتم و گفتم: اومدم بهتون خسته نباشید بگم. ما می دونیم شما برای امنیت ما زحمت می کشید. ممنون شماییم...اما نمی دونی اونها چطور من رو شرمسار کردن...

پیچ کوچه را که رد می کنم و وارد پیاده رو خیابان اصلی می شوم، با وجود تاریکی هوا، از دور چهره ام را تشخیص می دهد و از همان فاصله دستش را به علامت سلام بلند می نماید. ماه هاست در این نقطه و در این ساعت، همدیگر را می بینیم و حال و احوال و خوش و بش می کنیم؛ بدون اینکه حتی نام همدیگر را بدانیم. بعد از احوالپرسی و خداقوت همیشگی، تا می پرسم: چه خبر؟ با هیجان می گوید: امروز الحمدلله آرومه. چند تا مشتری هم داشتم... به بساطش نگاه می کنم و باز هم نظم همیشگی لیف و جوراب و دستمال هایی که در چند ردیف کنار هم چیده، به نظرم مجذوب نماینده می آید. می خواهم با خوشحالی اش همراهی کنم که به سمت میدان اشاره می نماید و می گوید: خدا رو شکر اینها هستن وگرنه برخی ها که این روزها همه جا رو به آشوب کشیدن، روزگار ما رو سیاه می کردن. نمی ذاشتن زندگی کنیم.

• عکس خاص دو نفره دختر دهه نودی با مامور یگان ویژه!

رد انگشت اشاره اش را که می گیرم، به میدان می رسد و او در همان حال ادامه می دهد: منظورم این پلیس ها هستند که لباس مخصوص می پوشن. خدا خیرشون بده. بهشون چی میگن؟ اشاره اش به نیروهای یگان ویژه ای است که دور میدان مستقر شده اند و اوضاع را زیر نظر دارند.

کنجکاو شده ام از راز دعای مخصوصش برای نیروهای یگان ویژه سر دربیاورم. می پرسم: چطور؟ این روزها اتفاقی براتون افتاده؟ خانم دستفروش با لحن خاصی می گوید: همین که من، یک زن تنها، شب ها با خیال راحت و بدون هیچ مسئله ای می توانم از تهرانپارس تا آزادی بروم، به خاطر وجود اینهاست. توی این چند روز دیدی یک عده چه آشوبی به پا کردن توی خیابون ها؟ باور کن برخی هاشون آنقدر خشن بودن که من فکر می کنم اگر فرصت پیدا کنن، تک تک ما رو از خونه هامون بیرون می کشن و بهمون رحم نمی کنن. واقعاً اگر این نیروهای پلیس نبودن، مگه امثال من توی این روزها جرئت داشتیم از خانه بیرون بیاییم؟

اینها را به خودشان هم گفتم. دو سه روز قبل که همه جا شلوغ شده بود، آرام آرام رفتم سمت میدان و نزدیک این نیروهای... چی گفتی؟ آهان، نیروهای یگان ویژه. رفتم نزدیکشان ایستادم. گفتم: آقا من نمی خوام شعار بدم و شلوغ کنم ها. اومدم بهتون خسته نباشید بگم. ما می دونیم شما برای امنیت ما زحمت می کشید. ممنون شماییم.

نگاهش می کنم. شال زرشکی ساده ای سر نموده و ریشه های سفید از زیر موهای رنگ نموده کم پشتش بیرون زده. 50، 60 ساله به نظر می رسد و خط های عمیق روی پیشانی و دور چشمش از سال ها زحمت و رنج حکایت دارد. نگاهم به چشم های خسته اما امیدوارش که می رسد، بی اختیار لبخند می زنم و می پرسم: خب، آقای مأمور در جوابتان چه گفت؟ چشم هایش برق می زند و می گوید: هیچی. با محبت، دست روی سینه، تشکر کرد. از آنها خیلی تشکر کردم فقط یک گلایه داشتم...

خانم دستفروش نفس بلندی می کشد، خاک روی یکی از بسته های جوراب را می گیرد و می گوید: گفتم: فقط این شرایط باعث شده کار و زندگی ما به هم بریزه. من، یک زن تنها هستم که زندگی ام از راه دستفروشی می گذره. باور کنید توی این چند روز هیچی نفروختم. الانم که شلوغ شد، دوباره بساطم رو پهن ننموده، جمع کردم. به خدا تمام سرمایه من، همین 2، 3 کیسه لیف و دستمال و جورابه. اگه زیر دست و پای این آدما از بین بره، زندگی م لنگ می مونه... آقای مأمور به اطراف سرک کشید و گفت: کجا بساط می کنید؟ گفتم: اون طرف میدان، جلوی بانک. گفت: چی می فروشید؟ جوراب مردانه ضخیم هم دارید؟ گفتم: نه اما اگه بخواهید، براتون میارم... همان طور که داشتیم صحبت می کردیم، یکی از پشت سر گفت: خانم بیایید اینجا.

به طرف صدا برگشتم. یکی از آن مامورانی بود که انگار جوراب مشکی روی سرشان کشیده اند و فقط چشم هایشان پیداست. از خستگی روی صندلی پیاده رو دراز کشیده بود. از یک نفر شنیده بودم این نیروها توی این روزها مدام آماده باش هستن و اصلاً خانه نمی رن. رفتم جلو. از روی صندلی بلند شد. دست کرد توی جیبش و چند اسکناس 10 تومانی درآورد، به سمت من گرفت و گفت: شنیدم امروز دشت نکردید. فکر کنید من ازتون خرید کردم. پول زیادی نیست اما میشه برای شام امشبتون یه چیز ساده بگیرید...

چشم های زن میانسال پر می گردد. با دست هایش چشم های سرخ شده اش را می مالد و می گوید: خیلی به من محبت کردن. آخرش هم اون آقای مأمور اولی گفت: از روزهای بعد، بدون نگرانی بساط کنید. بچه های ما اینجا حاضرن و مراقب هستن برخوردی با شما نشه... خدا خیرشون بده، خیالم رو راحت کردن.

خانم دستفروش ساعت را نشانم می دهد و مادرانه تاکید می نماید برای آرامش خانواده ام زودتر راهی شوم. با لبخندش بدرقه ام می نماید و من به تفاوتِ زمین تا آسمانِ واقعیت نیروهای یگان ویژه با تصویر غیرمنصفانه ای که در فضای مجازی از آنها ترسیم شده، فکر می کنم. این روزها که رسانه های معاند و بازوهای رسمی و غیررسمی شان در فضای مجازی با انتشار لیست بلندبالایی از دروغ های بی خاتمه، برای مخدوش کردن تصویر نیروی انتظامی در اذهان مردم ایران از هیچ کاری فروگذار نمی نمایند، انتشار تصاویر دلنشینی از همدلی و تعامل محبت آمیز نیروهای یگان ویژه و دیگر نیروهای انتظامی با مردم و حرکت زیبای اقشار مختلف مردم در تقدیر از زحمات این مدافعان خستگی ناپذیر امنیت، رفته رفته غبار مجازی ایجاد شده را از چهره این نیروهای حمایتگر و امنیت بخش کنار می زند و بیشتر از هر وقت دیگر یادآوری می نماید آنکه کوشش می نماید نیروی انتظامی و مردم را مقابل هم قرار دهد، دلسوز ایران و ایرانی نیست.