تصاویر ، نگاه یخ زده آتش نشانان بر ساختمان تازه 20 طبقه ، حال و هوای پلاسکو در ششمین سالگرد فاجعه سهمگین
به گزارش وبسایت دانشجویی، 6 سال پیش، پلاسکو در چنین شبی آبستن فاجعه ای بزرگ و سهمگین بود؛ ساختمانی 17 طبقه در چهارراهی معروف، بزرگترین مرکز پوشاک مردانه مرکز که قرار بود فرو بریزد، که قرار بود آوار گردد بر دل تهران و سیاوش هایی را در دل خود مدفون کند. روزی سیاه در تاریخ تهران که شد سووشون تمام مادران ایرانی.
خبرنگاران- فهیمه طباطبایی: امشب، 29 دی 1401 پلاسکو شب زمستانی آرام و معمولی را سپری می کرد. مردم در حال خرید و مغازه داران در حال فروش و انبارگردانی و تماشا فوتبال بودند. راهروها خلوت و آب زلال حوض های معروف ساختمان منعکس کننده شکوه ساختمان تازه بودند.
از دو فروشنده که در ساعات میانی شب پشت دخل، با هم شطرنج بازی می کردند، پرسیدم می دانید فردا چه روزی است؟ گفتند نه! هرچه کوشش کردند، یادشان نیامد. ریش سفید بودند، از قدیمی های پلاسکو. وقتی سالگرد فاجعه دی 95 را یادشان آوردم، حسرتی در نگاهشان نبود، خم هم به ابرو نیاوردند. فقط گفتند روز تلخی بود که تمام شد. سرباز این یکی، وزیر آن یکی را زد، کیش و مات. خنده مغازه را پر کرد.
پرس و جو را ادامه دادم. مغازه به مغازه. داستان غم انگیز تکرار شد. مغازه داران پلاسکو حتی سالگرد آن فاجعه سهمگین و غم انگیز را به یاد نداشتند. روزهایی تلخ که چهار ستون بدن کشور را لرزاند. ساختمانی که آوار شده بود روی تک تک مردم ایران. سی ام دی؟ مگه چه خبره؟ ؛ یادم نمیاد؛ روز مرده؟، رضا، سی ام دی چه روزی بود؟ پرس و جوها را نصفه و نیمه رها می کنم. این حجم از بی تفاوتی و فراموشی آزارم می دهد. مگر می گردد کسی آن پنجشنبه سیاه آخرین روز دی 1395را فراموش کند. مغزم فریاد می زند: حالا که شده.
پلاسکوی تازه و نونوار حالا غرق نور است؛ با ویترین های شیک و مدرن و راهروهایی که پر از تجهیزات آتش نشانی است. آسانسورهای نو، پله برقی نو و آن حوض های معروف که حالا کاشی های فیروزه ایشان برق می زند. حتی دم در ورودی دو فلکه شیر بزرگ آتش نشانی بزرگ نصب نموده اند برای روز مبادا؛ ایمن سازی بعد از کشته شدن 16 سیاوش دلیر و شجاع. در ساختمان تازه دیگر خبری از سیم برق های آویزان و راهروهای تنگ و باریک نیست. احمد؛ یکی از مغازه داران می گوید: خدا رو شکر ما راضی هستیم. به هر حال اتفاق تلخی بود که افتاد، الان همه چی خوبه. صدای بیسیم رئیس ایستگاه 4 آتش نشانی در گوشم می پیچد: اینجا آوار شده فقط یه قسمتی فضا دارم، مواظب باشید سقف بیشتر بیاد پایین من گیر می کنم.
از پلاسکو رو بر میگردانم، قدم هایم را تند می کنم برای خارج شدن. دم در ورودی ساختمان، قابی بزرگ بر دیوار سیاه نصب است؛ تصویر 16 آتش نشانی که نگاه پر از زندگی شان برای همواره منجمد شده. سیاوش هایی که بر دل آتش و آوار زدند تا جان ساکنان این ساختمان را نجات دهند، اما حالا کمتر کسی یاد سلحشوری شان در آن روز سرد زمستانی هست. عکسشان اینجاست و جسم جوانشان 6 سال است زیر خروارها خاک در قطعه 50 بهشت زهرا خفته.
منبع: همشهری آنلاین