جشن نوسره؛ جشنی که مقدمه سده باستانی است
به گزارش وبسایت دانشجویی، زمستان از راه رسیده و برف و سوزی استخوان شکن، رعشه بر اندام درختان بی پناه باغ انداخته است. درختان از سرما به خود می لرزند و خورشید آنقدر بی رمق شده که نمی تواند وجود آنها را گرم سازد. مردم شهر دلمرده از کنار هم عبور می نمایند و حتی، توان نگریستن به چشمان یکدیگر را هم ندارند. تنها چیزی که می تواند اندکی از این سرمای بی رحم بکاهد و وجود زمین را گرم کند، جشن و پایکوبی است. شاید بگویید جشن مناسبت می خواهد، ولی ما با اطمینان به شما می گوییم که نگران نباشید. ما برای این جشن و سرور، مناسبتی به نام جشن نوسره را معرفی می کنیم. با ما در جشن نوسره همراه باشید تا بدانید جشن نوسره چیست و همچنین جشن نوسره چه روزی است.
با ما همراه باشید و درباره وبلاگ هیچکس بیشتر بدانید.
تاریخچه ای خواندنی
جشن نوسره، یکی از جشنهای ایرانی هست که به نوعی فراموش شده و امروزه کمتر کسی نام آن را شنیده است. براساس مقاله جشن نوسره چیست باید بدانید که در ایران باستان، پنج روز پیش از جشن سده، جشنی به نام نوسره برگزار می شد و ایرانیان با برگزاری آن خود را برای برگزاری هرچه زیباتر جشن عظیم سده آماده می کردند. شاد زیستن، تداوم و تازه سازی روابط اجتماعی و خانوادگی، شکرگزاری و طلب صلح و نعمت را میتوان از عناصر اصلی موجود در این جشن ایرانی و باستانی دانست. از آداب برگزاری جشن هم میتوان به برپایی آتش و خواندن نیایش و دعا اشاره نمود.
کلام پایانی
تقریبا تمامی جشن های ایرانی در پیوند با پدیده های طبیعی و اقلیمی هستند و به همین دلیل کوشش شده تا زمان برگزاری آنها هرچه بیشتر با تقویم طبیعی منطبق باشد. هیچ کدام از جشن های ایرانی برگرفته از فرامین الهی و دینی نیستند. با اینکه همیشه پیروان ادیان گوناگون کوشش نموده اند که بعضی را مراسم دینی خود معرفی نمایند، اما نمی توان آنها را متعلق به هیچ مذهبی دانست. گردهمایی و مراسم ایرانی همیشه با شادی و پایکوبی همراه بوده و گریه در آنها جایی ندارد. جشن ها و مراسم ایرانی در احترام به همه مظاهر طبیعت بوده و در هیچ کدام از این آیین ها اثری از خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و حیوانات دیده نمی گردد.
جشن های ایرانی پیوند ناگسستنی با آتش دارند و از ویژگی های شاخص آنها است. جشن و مراسم ایرانی با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نیستند و آنگونه که از متون کهن همچون شاهنامه بر می آید، برای ایرانیان زادروز کسی اهمیتی فراوان نداشته است، چرا که هر کسی در روزی به جهان می آید و روزی می میرد. آنچه برای ایرانیان با ارزش بوده است و آن را جشن می گرفته اند، انجام کاری عظیم بوده که نمونه های آن را در شاهنامه فردوسی می بینیم. ایرانیان جشن و آیین های خود را بگونه ای یکپارچه برگزار نموده و تفاوت های قومی، دینی و زبانی را عامل بازدارنده این یگانگی نمی دانسته اند.
منبع: همگردی